Het oude leven vasthouden
Hoe graag ik het soms ook nog wil, ik kan het niet meer. Het lukt me gewoon niet.
En dan heb ik het over mijn leven leiden zoals ik dat deed voordat de kinderen er waren.
Dat voelt inmiddels als een eeuwigheid geleden. Soms lijkt het zelfs alsof de vrouw die ik toen was, niet meer bestaat.
En weet je? Dat uitspreken voelt bevrijdend.
Altijd tekortschieten
Toen Suus geboren werd, probeerde ik mijn oude leven vast te houden. Afspreken met vriendinnen alsof er niets veranderd was. Volledig aanwezig zijn in gesprekken, zonder dat mijn gedachten steeds afdwaalden naar mijn baby. Spontaan ergens naartoe kunnen gaan.
Ik wilde zelfs nog “even snel” boodschappen doen tijdens haar slaapjes – alsof een baby gewoon alleen boven kon blijven liggen. Wat dacht ik wel niet? 😉
Maar ik voelde me constant tekortschieten. Ik wrong mezelf in bochten om overal op tijd te zijn en alle verwachtingen waar te maken. Het putte me compleet uit.
Het moment van overgave
Totdat er een keerpunt kwam. Ik liep met de kinderwagen door de stad na een koffieafspraak. Ik was moe, leeg en voelde me opgebrand. Toen fluisterde ik zachtjes tegen Suus:
“De enige die mij nu nodig heeft, ben jij.”
Die zin veranderde alles.
Leven in een kleine bubbel
Vanaf dat moment koos ik bewust voor overgave. Voor rust. Voor haar – en ook voor mezelf.
Ik gaf mezelf toestemming om mee te vertragen. Om slaapjes met haar mee te doen, lange wandelingen te maken, het huishouden samen te doen en de bubbel klein te houden.
En precies in die kleine bubbel vond ik de grootste rijkdom. Het samen ontdekken van de wereld, zonder haast, zonder verwachtingen.
Reactie plaatsen
Reacties