Je leest hier mijn reis in het moederschap. Sinds ik moeder ben leer ik zo veel! Ik vind het zo bizar en bijzonder hoe veel ik de afgelopen 4 jaar heb mogen leren. En wat voor inzichten ik heb gehad. Het zorgt voor een nog diepere spirituele verbinding.
Het is een stuk heling in mijzelf en het lijkt wel alsof ik een heel nieuw deel in mezelf heb ontdekt, waarvan ik niet wist dat het er zat. En tegelijkertijd voel ik dat dit er altijd al heeft gezeten.
Vanaf mijn eerste zwangerschap ging ik nog meer vertrouwen op mijn eigen gevoel. Ik vond mijn innerlijke stem en leerde hiernaar te luisteren. En na mijn tweede zwangerschap was er ook een hele tijd dat dit niet lukte. En ook daar schrijf ik hier over. Hoe angst en verdriet ook de overhand kunnen nemen. En je totaal geen idee hebt wat je nou eigenlijk aan het doen bent.
Alle ups en downs die horen bij het ouderschap. Het licht en het donker. Wat dat is wat het leven is.
Ik belandde ongemerkt in die automatische piloot. Tot mijn lichaam een keihard signaal gaf: zo kan het niet langer. In deze blog deel ik mijn verhaal – en hoe ik stap voor stap weer terugkwam bij mezelf.
• Veel moeders voelen zich oververantwoordelijk voor het welzijn van hun kinderen.• Ze ervaren een continue druk om het “goed te doen” (perfecte moeder zijn, gezond koken, genoeg aandacht geven, geen schermtijd, enz.).• Burn-outklachten komen vaker voor bij moeders met jonge kinderen, vooral bij degenen die werk en gezin combineren.• Onderzoek van TNO (2023) toont dat 1 op de 8 jonge moeders burn-outachtige klachten heeft na de bevalling.
Een spirituele reis. Een reis waarin er iedere keer weer iets op je pad komt waardoor je even moet stoppen met het pad wat je aan het bewandelen was. Een berg over. Een zijpaadje inslaan. Een wandeling alleen, samen met het hele gezin of even met een dierbare. Het is naast alle praktische uitdagingen ook een stuk heling in mijzelf. Vandaar dat ik het ook een spirituele reis noem. Het is moeilijk om dit gevoel in een paar woorden te omschrijven, vandaar dat ik er een apart thema van heb gemaakt. Zodat ik jullie mee kan nemen in mijn reis in het moederschap. Omdat ik geloof dat mijn verhaal kan zorgen voor herkenning, erkenning en verbinding. Het gevoel er niet alleen voor te staan. Je geen slechte moeder bent als je moeite hebt met het omgaan van alle emoties die komen kijken bij moeder zijn.
Hoe graag ik het soms ook nog wil, ik kan het niet meer. Het lukt me gewoon niet.
Voel jij je vaak opgejaagd als moeder? Alsof je steeds méér moet doen, plannen en regelen? Terwijl je diep van binnen verlangt naar rust en eenvoud?
Vandaag op kraamvisite geweest bij een vriendin. Ze liet me haar bevalfoto’s en -filmpjes zien en het raakte me zo! Ik zag het en kon zo met haar meevoelen. Die intensiteit van een bevalling. Het is niet te beschrijven.
Pas sinds een paar maanden begrijp ik echt wat er wordt bedoeld met: 'een kind voelt jouw emoties haarfijn aan' en 'een kind is jouw spiegel'.Door alle stress rondom de koortsstuipen van Suus, zie ik nu wat voor een uitwerking dit heeft op het gedrag van vooral Suus, wanneer Siem ziek is. Zij voelt haarfijn aan hoe moeders zich dan van binnen voelt. Want wat ik mezelf dan aanpraat om niet in de stress te schieten over een mogelijke koortsstuip die Siem eventueel zou kunnen krijgen. Welke hij overigens nog nooit heeft gehad. En tegen mezelf te zeggen: 'ontspan, relax, maak je niet druk bladiebla'. Voelt Suus natuurlijk haarfijn aan dat moeders helemaal niet ontspannen en relaxed is. En dat moeders super alert is naar haar broertje.
Laatst merkte iemand op dat ik zo veel geduld had met de kinderen. Later ging ik daarover nadenken en wist ik niet zo goed of ik dit nu als een compliment moest opvatten. Heb ik wel echt geduld? Vroeg ik mezelf af. Of zit het hem ook meer in hoe ik om ga met mijn kinderen. Want wat ik vooral belangrijk vind is uitgaan van de goedheid van een kind. En ik merk dat dit tegelijkertijd ook een uitdaging is. Want naast die mindset, struggle ik ook altijd nog met grenzen stellen.
