Laatst merkte iemand op dat ik zo veel geduld had met de kinderen. Later ging ik daarover nadenken en wist ik niet zo goed of ik dit nu als een compliment moest opvatten. Heb ik wel echt geduld? Vroeg ik mezelf af. Of zit het hem ook meer in hoe ik om ga met mijn kinderen.

Want wat ik vooral belangrijk vind is uitgaan van de goedheid van een kind. En ik merk dat dit tegelijkertijd ook een uitdaging is. Want naast die mindset, struggle ik ook altijd nog met grenzen stellen.

Ik heb ook zo’n hekel aan die term “je grenzen aangeven”. Omdat dit denk ik heel mijn leven al zo is uitvergroot. Uitspraken als: “Je mag je grenzen beter bewaken” ,en: “Volgens mij weet je zelf niet zo goed waar je eigen grens ligt”. Oeh, ik vind het echt verschrikkelijke uitspraken eigenlijk.

'Want wat ik gaandeweg mijn leven leer is dat er niet 1 grens is'.

Wat vandaag mijn grens is, hoeft morgen niet zo te zijn.
Het heeft alles te maken met voelen. Voelen hoe ik er vandaag bij zit. Wat kan ik vandaag handelen. En vanuit daar inderdaad een grens afspreken met mezelf. Maar het is niet zo zwart wit zoals het (in mijn beleving) vaak wordt benoemt. 

Er zijn dagen dat ik een grens trek in de schermtijd van de kinderen en ze geen tv mogen kijken.
En er zijn dagen dat dat ding bijna heel de dag aanstaat omdat ze verder niks voor elkaar kunnen krijgen dan een beetje hangen op de bank.

Er zijn dagen dat we samen koekjes bakken in de keuken en de hele boel ontploft omdat ze alles zelf mogen doen en mogen voelen. En ik daar intens van kan genieten.

En er zijn dagen dat ze niet met hun handjes in de pot met bloem mogen voelen en het over het aanrecht mogen smeren. Omdat ik er dan niet lekker bij zit en simpelweg geen zin heb om de hele boel ook weer op te ruimen. Omdat ik er dan niet van genieten, van dat geklieder. 

'Het zijn bewuste keuzes die ik maak. Vanuit mijn gevoel. Kijkend naar wat ik zelf aan kan en naar wat de kinderen kunnen handelen.'

Ik kan wel willen dat we koste wat kost naar buiten gaan. Maar als dit moet gebeuren met twee huilende kinderen die er vervolgens niet van genieten. Wie doen we er dan een plezier mee? Mijn ego? Omdat die vind dat we naar buiten moeten omdat dit gezond is? Omdat anderen oordelen? Omdat ze maar max. 20 minuten per dag voor een scherm mogen zitten. 

Begrijp me niet verkeerd; wij maken echt bewuste keuzes wat betreft schermtijd en zijn hier echt heel bewust mee bezig (geen iPad en ook dagen per week zonder tv). Maar ik heb ook geleerd om met meer mildheid naar mezelf en de kinderen te kijken. De lat wat lager te leggen. Mee te bewegen met de gevoelens van je kinderen en die van jezelf. Als een soort dans. 

Ik ben wel benieuwd. Herken jij je in dit verhaal of doe jij het totaal anders?