Vandaag op kraamvisite geweest bij een vriendin. Ze liet me haar bevalfoto’s en -filmpjes zien en het raakte me zo! Ik zag het en kon zo met haar meevoelen. Die intensiteit van een bevalling. Het is niet te beschrijven.
En op weg naar huis merkte ik dat ik veel terugdacht aan de geboorte van Siem en Suus. Het overweldigende gevoel. Ook wel afgevlakte gevoel, doordat er zo veel gebeurt in een korte tijd. Echt dat je denkt: 'what the fuck gebeurt er nu eigenlijk allemaal?'
Schuldgevoel omdat ik er emotioneel niet bij was bij Siem. Te veel verdriet in mij wat zorgde voor spanning en emotionele afwezigheid. Ik kon niet voelen want als ik dat zou doen dan zou ik niet weten hoe ik er mee om moest gaan. Dus deed ik gewoon wat ik dacht dat goed was. Voor ons allemaal. Zonder gevoel. Op de automatische piloot. Zoals ik het had “geleerd” wat goed zou zijn voor een baby. Zonder echt te kunnen voelen wat Siem, wij allemaal in ons gezin, nodig hadden.
Er komt een gevoel van rouw omhoog. De tijd die is geweest, komt nooit meer terug. En ik kan het niet meer opnieuw doen. Het is nu eenmaal geweest en ik kan het niet nog eens overdoen. En dat zou ik zo graag wel willen. En dat maakt me verdrietig.
Voelen.
Het lijkt wel alsof ik nu pas, na jaren, misschien wel mijn hele leven, kan voelen. Ik mag van mezelf voelen. Zonder oordeel. Alles mag er zijn, want ik ben helemaal goed zoals ik ben. Inclusief mijn tekortkomingen en mijn gemis aan tools om om te gaan met mijn emoties. Ik hoef niet perfect te zijn. Het enige wat ik mag zijn, is zijn. In het hier en in het nu. En het enige wat ik mag doen is vertrouwen op wat ik voel in mijzelf. En wat ik zie en voel wanneer ik in die heldere kijkers van de kindjes kijk. Want daarin liggen de antwoorden. Juist wanneer ik het even niet meer weet. Dan is het de kunst om te vertragen. Om naar binnen te keren. Om even goed in elkaars ogen te kijken en met elkaar de verbinding aan te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties