Pas sinds een paar maanden begrijp ik echt wat er wordt bedoeld met: 'een kind voelt jouw emoties haarfijn aan' en 'een kind is jouw spiegel'.
Door alle stress rondom de koortsstuipen van Suus, zie ik nu wat voor een uitwerking dit heeft op het gedrag van vooral Suus, wanneer Siem ziek is. Zij voelt haarfijn aan hoe moeders zich dan van binnen voelt. Want wat ik mezelf dan aanpraat om niet in de stress te schieten over een mogelijke koortsstuip die Siem eventueel zou kunnen krijgen. Welke hij overigens nog nooit heeft gehad. En tegen mezelf te zeggen: 'ontspan, relax, maak je niet druk bladiebla'. Voelt Suus natuurlijk haarfijn aan dat moeders helemaal niet ontspannen en relaxed is. En dat moeders super alert is naar haar broertje.
Van de week gebeurde dit weer. En merkte ik aan mezelf dat ik, in plaats van te zorgen dat ik geen stress en spanning mocht voelen en ontspannen moest zijn van mezelf, ik mijn eigen gevoel kon observeren. Zonder dat het me overviel. Ja, ik voelde nog spanning en angst. Maar ik kon het een plekje geven. Het nam niet de overhand.
En ik kon ook heel goed begrijpen waarom Suus haar broertje twee keer (“uit het niets”) schopte. Niet uit jaloezie. Niet omdat ze hem niet lief vindt. Maar omdat ze zag hoe veel angst haar moeder kreeg van het feit dat Siem 38 graden koorts had. En in plaats van haar te corrigeren in haar gedrag. En uit te leggen dat ze haar boertje niet mag schoppen omdat ze hem dan pijn doet. Begreep ik ineens heel goed waar dit vandaan kwam. En zei ik tegen Suus: “Kom maar hier, ik hou je even vast”. En zei ik tegen Siem: “Suus wilde je geen pijn doen Siem, ze houdt heel veel van jou”. Alleen dit. Meer niet. En dit was genoeg. En zorgde ervoor dat ik mezelf kon herpakken. En er kon zijn voor de kinderen.
Reactie plaatsen
Reacties